PARK NARODOWY JÖKULSÁRGLJÚFUR

Jak wielu turystów z Polski, przypływamy do Islandii do portu Seydisfjördur, znajdującego się na wschodzie wyspy. Stamtąd dojeżdżamy do Egilstadir (27 km), gdzie przebiega droga nr 1 prowadząca dookoła wyspy. Egilstadir (ok. 1 400 mieszkańców) jest jednym z najmłodszych miast, pierwsze domy zbudowano dopiero przed 50 laty. Trasa nr 1 prowadzi na południe i na północ wyspy, my jedziemy na północ do rzeki Jökulsá á Dali dalej na zachód do Grimstadir. I tu zaczyna się nasza przygoda. Zamiast skręcić w lewo do Akureyri, największego miasta na północy, jedziemy na północ wzdłuż rzeki Jökulsá á Fjöllum do Parku Narodowego Jökulsárgljúfur, powstałego w 1973 r. z terenu prywatnego. Park jest rozległy na ok. 150 km² i ma opinię najpiękniejszego na wyspie.

Wnętrze Islandii to niekończące się pola lawy, kamieni, głębokich pęknięć terenu, to wiele wulkanów. Park przedstawia właśnie taki obraz wnętrza i to stanowi jego wielką atrakcję. Ale nie tylko. Docieramy do południowej części Parku wzdłuż rzeki Jökulsá á Fjöllum, która wypływa z północnego brzegu lodowca Vatnajökull i jest najdłuższą rzeką na wschodzie wyspy. Przed nami wodospad Selfoss – spadek wody 10 m – i już znajdujemy się w kanionie. Tutaj słychać grzmoty spadającej wody następnego wodospadu i widać wielkie obłoki pary wodnej. To Dettifoss, najwspanialszy wodospad Europy. Strumienie wody spływają na szerokości ok. 100 m z wysokości 44 m i to 200 m³ na sekundę. Jest to jeden z najpiękniejszych widoków w Islandii i dlatego tutaj przyjeżdżają turyści z całego świata. Woda spadając rozpryskuje się i cała okolica to miliardy kropli wody. Po kilku minutach jesteśmy zupełnie przemoczeni. Uwaga na aparaty fotograficzne.

Jesteśmy w kanionie długości 25 km, ściany wysokie na 120 m, a szerokość miejscami ok. 500 m. Widok wspaniały. Przez 6 tysięcy lat rzeka wyżłobiła najdłuższy kanion Islandii. Około 3 km dalej następny wodospad, Hafragilsfoss. Tu woda spada z wysokości tylko 27 m wśród pięknych bazaltowych skał. Trochę dalej trzeci, nieduży już wodospad Rettarfoss, i dochodzimy do czwartego Vigabjargsfoss. Niestety w 1940 r. rzeka nagle zmieniła koryto i wodospad zniknął. Ale mapy Islandii jeszcze do dziś zaznaczają jego miejsce.

Zwiedzać kanion można po zachodniej stronie, jak i po wschodniej, ale turyści najczęściej wybierają piękniejszy zachodni brzeg. Droga prowadzi przez górzysty teren. Dochodzimy do dwóch skał Karl og Kerling (mężczyzna i kobieta) które, wg wierzeń Islandczyków, są skamieniałymi demonami. Dalej fantastyczne formacje skał bazaltowych, liczne jaskinie i jakieś olbrzymie rzeźby bazaltowe. Idąc słyszymy dziwne odgłosy. To Hljodaklettur (echo skał), tu echo odbija odgłosy płynącej wody i nie tylko. W Vestudalur (Zachodnia dolina) znajdziemy chatę dla turystów oraz plac kempingowy, kiosk z folderami i małą gastronomię. Wschodnia droga prowadzi przez Hólssandur i jest dla samochodów wygodniejsza.

Ale to nie koniec wrażeń. W centrum Parku, w Asbyrgi położonym w głębokim kanionie można zobaczyć ślad kopyta konia boga Odyna, najważniejszego w mitologii skandynawskiej. Koń Odyna miał 8 nóg i był, jak przystało na konia najwyższego boga, olbrzymem. Kopytem swoim zostawił ślad, który wygląda jak olbrzymi amfiteatr otoczony skałami bazaltowymi o wysokości 100 m i długości ok. 1 000 m. Pierwsi osadnicy wierzyli, że tu właśnie był bóg Odyn. Dziwny ten twór przyrody jest wynikiem gigantycznego hlaup, wylewu wody z lodowca po wybuchu znajdującego się pod nim wulkanu. Cały wąwóz jest wielką atrakcją, ma on tutaj 3,5 km długości i 1 km szerokości. Jest nawet zalesiony, co jest rzadkością na Islandii. Najlepiej oglądać kanion z tylnej jego części, 100 m na zachód od położonego tam parkingu. W jego południowej części jest małe jeziorko pełne kaczek, prawie oswojonych. Rozkwitła tu bujna, jak na warunki islandzkie, przyroda. Jest piękny las brzozowy, krzewy i wiele kwiatów. Na turystów czeka stacja benzynowa, kiosk, restauracja i supermarket.

Zwiedzanie Parku Narodowego to wspaniała przygoda – wodospady, głęboki kanon, wysokie skały, jaskinie, przyroda niezmieniona od wieków.

S. Z.