Będąc w Reykjaviku trzeba koniecznie odwiedzić polski klasztor w Hafnarfjördur – Klasztor Niepokalanej Pani Jasnogórskiej i Św. Józefa – Karmelklaustrid. Hafnarfjördur to miasteczko na południu Reykjaviku, właściwie jego przedmieście. Jak to się stało, że w dalekiej Islandii pojawiły się polskie zakonnice – karmelitanki?

Historia tego klasztoru w luterańskiej Islandii jest bardzo ciekawa. Kiedy kardynał van Rossum, Holender, przybył w 1929 r. do Reykjaviku aby konsekrować nową katedrę w tym mieście i wyświęcić na biskupa Islandii Martina Meulenberga, Niemca z Nadrenii, towarzyszący mu ksiądz Hupperts pomyślał o założeniu klasztoru karmelitanek. A pamiętać należy, że wtedy było bardzo niewielu katolików w Islandii. Nawiązano kontakt z siostrą Elisabeth, przełożoną klasztoru karmelitanek w Schiedam w Holan­dii. Przybyła ona w 1937 r. z kilkoma siostrami, a dwa lata później rozpoczęto budowę klasztoru w Haf-narfjördur. Już na Wielkanoc 1940 r. zakończono budowę, ale II wojna światowa uniemożliwiła jego zasiedlenie. Zakonnice zostały zmuszone do przeniesienia się do USA, gdzie siostra Elisabeth zmarła. Dopiero w 1945 r. siostry Weronika i Martina mogły zająć klasztor. W 1946 r. przybyło jeszcze kilka zakonnic z Holandii, m.in. matka Dominika, tak że było już 12 sióstr. W latach 1955 i 1962-64 budynki klasztorne zostały powiększone. Kar­melitanki z Holandii spełniły tutaj pionierską rolę i stop­niowo otaczał je krąg przyjaciół – Islandczyków. Powoli liczba sióstr zmniejszała się z powodu braku powołań. Ostatnie siedem sióstr opuściło klasztor w czerwcu 1983 r., wracając do Holandii. Wtedy ówczesny biskup Islandii dr Hinrik Frehen postanowił sprowadzić zakonnice z ... Polski! 

W czasie mojego pobytu w Reykjaviku w 1983 r. kilkakrotnie spotkałem się z biskupem Frehenem i przeprowadziliśmy długie rozmowy. Wtedy to poinformował mnie o swoich staraniach u Józefa kardynała Glempa aby spro­wadzić zakonnice z Polski. Wyjaśnił mi też dlaczego właśnie stąd. Otóż biskup Frehen spędził dzieciństwo w Holandii, w miejscu gdzie były kopalnie, w których pra­cowało wielu Polaków. Tam zaprzyjaźnił się z polskimi dziećmi. Nawet nauczył się wielu polskich słów. Dlatego z przyjaźni do Polski postanowił sprowadzić karmelitanki właśnie stamtąd. Rok później (1984 r.) przyjechało do klasztoru w Hafnarfjördur 16 zakonnic z Elbląga. Tym razem Islandczycy bardzo zainteresowali się klasztorem. Zakonnice kontakty z gośćmi mają tylko przez kratę, taka jest reguła klasztorna. Siostry spędzają wiele godzin na modlitwach, więcej niż w innych klasztorach. Wiele pra­cują, uprawiają warzywa w przyklasztornym ogrodzie, wytwarzają figurki świętych, krucyfiksy, malują świece i kartki, haftują szaty liturgiczne i chorągwie. Bardzo ser­decznie witają gości z Polski. Do klasztoru przychodzą również turyści, ale także i Islandczycy – luteranie, gdyż wiedzą że można tu kupić różne rzeczy wytwarzane przez siostry, przychodzą również z ciekawości, a często proszą o modlitwę.
W 2000 r. było w Islandii już ok. 3 800 katolików, w tym bardzo wielu Polaków. 

W 1990 r. 12 sióstr opuściło klasztor, przenosząc się do nowo założonego klasztoru karmelitanek w diecezji Thomsow w północnej Norwegii, na prośbę tamtejszego biskupa Gerharda Goebla. Zbudowany tam budynek klasztorny jest pierwszym od czasu reformacji. W 1998 r. z kolei, 9 zakonnic wyjechało do Hannoveru w diecezji Hildesheim, na prośbę tamtejszego biskupa dr Josefa Homeyera. Objęły tam pusty budynek klasztorny. Tak więc w 2000 r zostało w Hafnarfjördur jedynie 11 sióstr. 

W 1997 r. rozpoczęły w Islandii swoją działalność siostry Matki Teresy z Kalkuty. Zamieszkały w Breidholt na przedmieściu Reykjaviku. Na początku przybyły cztery, w 2000 r. było ich sześć: z Francji, Filipin, Indii, a także z Polski. Prowadzą działalność zgodnie ze wskazaniami Matki Teresy. Raz w miesiącu jadą 10 godzin autem do Isafjördur (północno – zachodnia część wyspy) i tam odwiedzają nielicznych, żyjących w rozproszeniu katolików. Przełożoną jest siostra Dolor z Filipin.

S.Z.

Starszy tekst na ten temat.

Fotoreportaż z listopada 2006 - Karmelitanki Bose (Islandia)